Kederimiz konuşulamaz ya da bilinemez olduğunda bir hayalete (ghost) dönüşür. Zihnimiz, sorularımız, merakımız ya da tekrarlarımız önce kendi yaşamımızda efendi olmadığımız ama ev sahibi (host) olabileceğimize işaret eder. Gelen misafir (guest) kimi zaman içine sıkıştığımız eski bir hikaye, hayal kırıklığı, ya da geleceğe dair hiç tasarımımızın olmadığı bir sahne. Onu karşılamak ya da uğurlamak gibi iki seçeneğimiz olur. Gʰóstis; hem hayaletin, hem misafirin, hem de ev sahibinin bir aradalığını taşıyan kadim bir kökün çağrısıyla, bu davetsiz misafirleri cesurca karşıladığımızda süreç başlar; onların aslında görülmek, anlaşılmak ve nihayetinde bütünleşmek isteyen benliğimizin parçaları olduğunu fark ettiğimizde.
Tubanur Bayram Kuzgun
